گزارش مهر از یك باغ ایرانی و جهانی؛
برگریزان بودجه های باغ جهانی عباس آباد
تور و گردشگری: باغ جهانی عباس آباد در حالی جزو یكی از باغ های جهانی است كه اعتبارات تخصیصی آن در حد پایگاه ملی است و بودجه ای كه قطره چكانی به آن تعلق می گیرد صرف روزمره های آن می شود نه مطالعات و كاوش.
خبرگزاری مهر _ گروه جامعه؛ باغ جهانی عباس آباد در شهرستان بهشهر استان مازندران بااینکه یکی از ۹ باغ ایرانی است که در لیست میراث تاریخی یونسکو به ثبت رسیده اما کمتر از باغ های ایرانی دیگر به آن توجه می شود شاید چون ساختمان و یا عمارتی سالم برای دیدن ندارد و یا محصور در بین درختان شده است. در صورتیکه باغ های دیگر به جز باغ جهانی پاسارگاد که تنها نامش باقی مانده است، هم اعتبار مناسب تری دارند و هم توجه بیشتری به آنها می شود. بدین سبب بودجه این باغ هم از همه باغ های دیگر کمتر است. یکی از شواهد آن، وجود نیروی کار و امکاناتی است که در اختیار کارکنان این مجموعه جهانی قرار می گیرد.
فضای نمایشگاهی باغ
اگر سرزده به باغ جهانی عباس آباد بروید می بینید کارکنان این پایگاه ثبت جهانی نه کامپیوتر و نه امکانات مطالعاتی در اختیار دارند. فضای نمایشگاهی موقتی نیز که برای نمایش بعضی از یافته های باستانی این مجموعه به دست آمده، چنگی به دل نمی زند چون ویترین هایی که بعضی از سفال ها و آثار پیدا شده در این باغ را در معرض نمایش گذاشته سالهاست خاک خورده اند و نامناسب هستند معلوم است که از همان اول هم موقتی قرار گرفته اند. با این وجود اگر توضیحات مسئول نمایشگاه نباشد بازدیدکنندگان از اهمیت این باغ باخبر نمی شوند. در این نمایشگاه ماکتی نیز وجود دارد که عده ای دانشجو طرح پیش فرض عمارت باغ را طراحی نموده اند و شاید اگر همین ماکت فرضی نیز وجود نداشت نمی توانستیم تصور نماییم چه عمارتی اینجا در دوره صفوی ساخته شده است. ساختمان این نمایشگاه نیز بااینکه موقت بوده اما سالهاست به همان شکل باقی مانده است.
راهنمایان و کارکنان مجموعه عباس آباد برای هر کسی که به دیدن این نمایشگاه برود، توضیحات کاملی از این باغ ایرانی می دهند از اینکه چطور شاه عباس این منطقه را برای تفرجگاه تابستانی خود انتخاب نمود و چطور کشتی های دریای خزر را در آن طرف درختان بلند این مجموعه رصد می کرده و حکایت عمارت ناقصی که در وسط آب قرار دارد و حمامی که از آن جز چند تله خاک چیزی باقی نمانده است چه سرنوشتی داشته اند. این افراد تلاششان را می کنند هر آنچه که در این باغ مانده، حتی همان حمامی که شبیه به تلی از آجر است را حفظ کنند.
ماکت کوشک باغدر این باغ جهانی آبراهه ها و عمارت های مختلفی وجود داشته اما مهمترین مسئله در آن مهندسی آبی است که در دوران صفوی انجام می شده تا تمام این باغ آبیاری شود. این سیستم مهندسی شده را در برج هایی که حالا مرمت شده اند می توان دید. شاید اگر آبراهه های این مجموعه از زیر خاک بیرون نمی آمد به سختی می شد این مهندسی آب را برای بازدیدکننده توضیح داد اما حالا با مطالعات و کاوش هایی که سال ها قبل انجام شده می توان رد عمارت و آبراهه ها و کانال ها و آب نماها را دید. ولی مدتهاست که هیچ کاوش و مطالعه ای روی این باغ صورت نمی گیرد حتی اگر کسی بخواهد درباره گیاهان این باغ سوالی کند، مطالعات جدی روی آن نشده چون این پایگاه جهانی پولی برای تحقیق، مطالعه کاوش و.... ندارد. از سال ۸۹ اعتبارات مرمتی و حفاظتی این باغ شاید سالی سه تا چهار میلیارد تومان بوده است اما الان این باغ سالی ۵۰۰ میلیون هم اعتبار ندارد که اگر داشت الان ۹ نفر کارمند دارد و باید تأسیسات فرسوده را تعمیر و سوخت خودرو را تامین کنند و یا سم زدایی و هرس و مرمت انجام دهند تازه اگر عواملی مثل گرازها، هر چه کارکنان رشته بودند را پنبه نکنند.
حمام تخریب شده باغ
رحیم موسوی رئیس این مجموعه جهانی است که در گفتگو با خبرنگار مهر از مضیقه بودجه های نگهداری از این باغ ثبت جهانی شده گلایه می کند و می گوید: «هزینه های نگهداری از باغ زیاد است بعنوان مثال باید ۱۵ میلیون تومان اعتبار داشته باشیم تا سمی به علف های هرز بزنیم که یک سال این علف ها در محل عمارت رشد نکند و ما حداقل به گردشگران بتوانیم بگوییم زمانی اینجا کوشک بوده است. این کوشک فقط یک بیستم هویت باغ است. اما بودجه نیست. ما اگر قرار باشد در همین ساختمان پایگاه فعالیتی هم انجام بدهیم از دو نفر نیروی کارگر همین باغ استفاده می نماییم تا هزینه ها کمتر شود. خیابان اصلی خودش داستان جدایی دارد که اهمیتش از ۲۰ تا کوشک هم بیشتر است.»
بودجه هایی که به باغ های جهانی تعلق می گیرد یکسان نیست برای بعضی از باغ ها به سبب داشتن عمارت و مسائل مختلف بودجه بیشتری اختصاص داده می شود و به باغ های دیگر کمتر. شاید این اولویت بندی برای اختصاص بودجه بی ربط با تغییر مدیریت ها و به تبع آن تغییر اولویت مدیران نباشد. با این وجود کسانی که در پایگاه های میراث فرهنگی فعالیت می نمایند حتی از روابط و بودجه خودشان برای این پایگاه ها استفاده می نمایند. چنان که دیده شده بسیاری از کارکنان پایگاه های میراثی مدت های طولانی حقوق نگرفته اند با این وجود در راه رفتن از شهرستان ها به تهران برای گرفتن بودجه و حقوق معوقه کارکنان هستند و از جیب شأن برای میراث به جا مانده هزینه می کنند شاید در آینده تسویه شود. شاید.
منبع: ttma.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب