توجه شعرا و نویسندگان به نوروز
به گزارش تور و گردشگری نوروز و آمدن بهار همواره مورد توجه شعرای فارسی زبان بوده است و انعکاس زیادی هم در شعر فارسی داشت. شعرا و سرایندگان با عنایت به زمینه فکری و جهان بینی خود به شکلی به وصف نوروز پرداخته اند.
خبرگزاری مهر _ گروه جامعه؛ فرهنگ و قوم و هر ملتی تلفیقی از اعتقادات، باورها اسطوره ها و ادبیات و آئین ها و مراسمی است که در طول تاریخ ساخته و پرداخته شده و از نسلی به نسل دیگر منتقل شده اند این موارد سبب تداوم و حفظ الگوهای اجتماعی و فرهنگی در جامعه شده است. هر یک از موضوعات بالا مانند میراثی معنوی از زمان های گذشته به ما رسیده و علاوه بر این که نمایانگر قدمت و پیشینه تاریخی جامعه ماست گویای هویت فرهنگی ما هم هست. از آن میان جایگاه ادبیات و بخصوص صورت منظوم متون ادبی در تشکیل این هویت فرهنگی بر کسی پوشیده نیست همینطور یکی از جلوه های این هویت که در فرهنگ عامه چند هزار ساله مردم ایران و هم در بین شاعران پارسی گوی جایگاهی بسیار مهم پیدا کرده، بهار و نوروز است. اما نوروز آئین کهن است. علامه دهخدا این گونه این آئین را توضیح می دهد که نوروز به مفهوم روز نو است و آن دو باشد. یکی نوروز عامه و دیگری نوروز خاصه. نوروز عامه روز اول فروردین ماه است و آمدن آفتاب به نقطه اول جمل باشد و رسیدن او به نقطه اول بهار است. نوروز و آمدن بهار همواره مورد توجه شعرای فارسی زبان بوده است و انعکاس زیادی هم در شعر فارسی داشت. شعرا و سرایندگان با عنایت به زمینه فکری و جهان بینی خود به شکلی به وصف نوروز و جلوه های زیبای طبیعت پرداخته اند. به یک تعبیر بهار می تواند نماد عدم پایداری دنیا و نعمت های آن باشد، نعمت هایی که شایسته دلبستگی نیست یا این که نشان از گشایش و آرامش بعد از تحمل و سختی ها قرار می گیرد و ایجاد شوق و امید برای حرکت به سمت آینده و شروعی باردیگر نماید یا حتی نمادی از رستاخیز تلقی شود. در روند این بررسی هر چه از شعر کلاسیک گذشته به سمت شعر امروز فارسی گام برداریم بیان حالت ها و مضمون ها از راه وصف بهار و نوروز به گفتمانی غالب تر تبدیل می شود که شاعر با منظور قرار دادن مضمون بهار فکر و اندیشه درونی و فلسفی خویش را بیان می کند. شعر نوروزی و جهان بینی موجود در آن بهار در شعر فارسی مفهومی کیمیا گونه دارد. شاید دلیل این مفهوم کمیابی روح نوروزی در طول سال در باطن ما فارسی زبانان به سبب کوتاهی و ناپایداری این اقلیم در سرزمین ایران است. با این وجود بهار و نوروز چه از نظر متنی و چه به لحاظ معنایی یکی از مهم ترین و فراوان ترین مفاهیم ادبی در شعر فارسی است. اولین نشانه های پیدایش اشعاری در وصف نوروز از قرن چهارم هجری قابل مشاهده می باشد. علت اساسی این توسعه و رواج روزافزون شعر تشویق بی سابقه شاهان از شاعران و نویسندگان بود. همه امیران و شاهان مشرق در آن دوران نسبت به گویندگان پارسی سرای و نویسندگان و شاعران ایرانی رعایت کمال احترام را می کردند و این حکم حتی درباره محمود غزنوی که شاعران را به منزله عوامل تبلیغات خود به کار می گماشت صادق است مگر در رفتار ناجوانمردانه او نسبت به استاد طوس که آن خود داستان دیگری دارد.
منبع: ttma.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب